Boston Celtics

Konferencja Eastern Conference
Dywizja Atlantic Division
Założony 1946
Nazwy Boston Celtics
Hala TD Banknorth Garden
Miasto Boston
Barwy Zielono-Białe
Trener Doc Rivers
Właściciel Wycliffe Grousbeck
Mistrzostwa NBA 16: (1957, 1959, 1960, 1961, 1962, 1963, 1964, 1965, 1966, 1968, 1969, 1974, 1976, 1981, 1984, 1986)
Zwycięstwa w konferencji 19: (1957, 1958, 1959, 1960, 1961, 1962, 1963, 1964, 1965, 1966, 1968, 1969, 1974, 1976, 1981, 1984, 1985, 1986, 1987)
Zwycięstwa w dywizji 25: (1957, 1958, 1959, 1960, 1961, 1962, 1963, 1964, 1965, 1972, 1973, 1974, 1975, 1976, 1980, 1981, 1982, 1984, 1985, 1986, 1987, 1988, 1991, 1992, 2005)
Maskotka Lucky

Historia

Prawie od początku istnienia (od 1950 r.) do 1966 r. drużyną kierował trener Arnold "Red" Auerbach. Za jego kadencji Celtics zdobył dziewięć tytułów mistrzowskich NBA, z czego osiem zostało wywalczonych rok po roku.

Pierwszy znaczącym posunięciem transferowym Auerbacha było pozyskanie w 1951 r. znakomitego rozgrywającego Boba Cousy. Kilka lat później oddał do St. Louis Hawks dwóch doświadczonych zawodników, Eda Macauleya i Cliffa Hagana, w zamian za prawo pierwszego wyboru w drafcie przed sezonem 1956-1957, zyskując w ten sposób 208-centymetrowego Bill Russella, grającego na pozycji centra. Auerbach zaangażował również K.C. Jonesa i Tommy'ego Heinsohna. Po roku korzystając z przysługującego Celtics wyboru w pierwszej rundzie draftu, dodał do ekipy obrońcę, Sama Jonesa. Z tymi zawodnikami Auerbach zdominował ligę w latach 60.

Po zakończeniu sezonu 1965-1966 Auerbach przekazał swoje obowiązki Russellowi, który stał się pierwszym w NBA czarnym głównym trenerem. Pod wodzą Russella, pełniącego przez trzy sezony podwójną rolę trenera i zawodnika, Boston Celtics wywalczyli mistrzostwo ligi jeszcze dwa razy. Dorobek ten powiększył się o dwa tytuły w latach 70, gdy trenerem był Heinson, a czołowymi zawodnikami John Havlicek i Dave Cowens.

Jednak bostończycy już w sezonie 1977-1978 uzyskali poniżej 50% zwycięstw. Wtedy Auerbach, mając prawo pierwszego wyboru w drafcie zdecydował się na Larry'ego Birda. Następne posunięcie Auerbacha polegało na dość skomplikowanym "handlu wymiennym" z Golden State Warriors. "Red" oddał im dwa prawa wyboru w drafcie za centra Roberta Parisha oraz wybór nr. 3, który został wykorzystany później na Kevina McHale'a. Auerbachowi udało się też pozyskać obrońców, Dennisa Johnona i Danny'ego Ainge. W tym składzie Celtics, pod wodzą Larry'ego Birda, pięciokrotnie walczyli wówczas w finałach NBA, trzy razy zdobywając mistrzostwo ligi.

W 1986, dwa dni po drafcie, umarł utalentowany Len Bias na skutek przedawkowania narkotyków, w 1992 kontuzja wyeliminowała z gry Larry'ego Birda, a w lecie 1993 zmarł nowy lider drużyny, Reggie Lewis. Te wydarzenia zapoczątkowały wielki kryzys w zespole. W 1997 Auerbach ściągnął do Bostonu trenera Ricka Pitino, który wcześniej pomógł wrócić do świetności New York Knicks, a następnie doprowadził drużynę uniwersytetu Kentucky do mistrzostwa uczelnianej ligi NCAA. Pitino dokonał gruntownej przebudowy Boston Celtics, angażując młodych graczy. Trzon zespołu tworzyli: dwaj utalentowani debiutanci – point guard Chauncey Billups (obecna gwiazda Pistons) i wszechstronny Ron Mercer, grający wcześniej w teamie uniwersytetu Kentucky, a także młodzi skrzydłowi Antoine Walker i Eric Williams oraz center Travis Knight. Niestety, duże rotacje kadrowe nie przyniosły efektów. Po rezygnacji Pitino w 2001 r., zespół prowadzili kolejno: Jim O'Brien, Danny Ainge i w końcu Doc Rivers, a zespół przechodził bezustanną przebudowę. Wskutek tego, największym sukcesem w ciągu ostatnich 15 lat był zaledwie finał konferencji w 2002 r.

W 2007 r. zmarł jeden z filarów zespołu, zwiazany z Celtami od 1950 r., długoletni trener, a ostatnio prezydent klubu, Red Auerbach.

2007 r. przyniósł także największe pozytywne zmiany w składzie od lat. Do zespołu zaangażowano dwie wielkie gwiazdy: Kevina Garnetta i Raya Allena. Wraz z Paulem Pierce mają stanowić trzon nowych Celtów, których stawia się w gronie faworytów ligi w nadchodzącym sezonie. Transfer ten wydaje się być bardzo udany - po niecałych dwóch miesiącach wspólnej gry w sezonie 2007-2008 Celtics zajęli 1 miejsce w tabeli swojej dywizji (15 zwycięstw i tylko 2 porażki).

Post został pochwalony 0 razy